FCI - standard nr 101 (z dnia 28.04.1995 roku)

KRAJ POCHODZENIA RASY: Francja.

PRZEZNACZENIE UŻYTKOWE:
Pies do towarzystwa, stróżowania i zabawy.

KLASYFIKACJA FCI:
Grupa IX. Psy do zabawy i towarzystwa. Sekcja 11. Psy bojowe małego formatu, nie poddawane próbom pracy.

RYS HISTORYCZNY:
Rasa ta najprawdopodobniej wywodzi się, jak wszystkie psy bojowe, od molosów z Epiru i Cesarstwa Rzymskiego, ma związki krwi z buldogami z Wielkiej Brytanii, średniowiecznymi alano, dogami i małymi dogowatymi rasami z Francji. Współczesny nam buldog francuski jest efektem wielu różnych krzyżówek dokonywanych przez hodowców-pasjonatów w pospolitych dzielnicach Paryża w latach 80. ubiegłego wieku. W tym okresie psy z przedmieść i hal targowych - psy rzeźników i woźniców - zdołały podbić sfery wyższe i świat artystów za sprawą swojego, tak szczególnego, wyglądu i charakteru. Bardzo szybko stawały się popularne i rosła ich liczebność. Pierwszy klub tej rasy powstał w 1880 roku w Paryżu. Pierwszego wpisu do rejestru dokonano w 1885 roku, a pierwszy standard został opracowany w 1898 roku. W tym samym roku Centralne Towrzystwo Kynologiczne uznało buldoga francuskiego za nową, odrębną rasę. Pierwszego psa wystawiono w 1887 roku. Standard ulegał modyfikacji w latach 1931-32 i w 1948 roku. Przeredagowany został w 1986 roku przez H. F. Reanta i R. Triqueta (ogłoszony w nowym brzmieniu przez FCI w 1987 roku), a następnie przez Komitet Klubu Buldoga Francuskiego we współpracy z R. Triquetem.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Typowy pies bojowy małego formatu. Potężny w swej małej postaci, proporcjonalnie krępy, o krótkiej sierści, krótkim psyku i płaskim nosie, stojących uszach i krótkim z natury ogonie. Musi mieć wygląd psa żywego, inteligentnego, bardzo muskularnego, o zwięzłej budowie i solidnym kośćcu.

USPOSOBIENIE I CHARAKTER:
Towarzyski, wesoły, sprawny i aktywny. Szczególnie przywiązany do swoich właścicieli i dzieci.

GŁOWA:

Powinna być znacząco duża, szeroka i graniasta. Pokrywająca ją skóra winna tworzyć prawie symetryczne fałdy i zmarszczki. Głowa buldoga francuskiego charakteryzuje się szczególnym cofnięciem partii szczękowo nosowej, wynikiem czego czaszka zyskała na szerokości tyle, ile straciła na długości.

CZĘŚĆ MÓZGOWIOWA CZASZKI:
Szeroka, prawie płaska, czoło bardzo wypukłe. Łuki brwiowe wydatne, oddzielone bruzdą, szczególnie głęboką między oczami. Bruzda nie może przedłużać się na czoło. Guz potyliczny bardzo słabo rozwinięty.

STOP:
Wyraźnie zaznaczony.

CZĘŚĆ TWARZOWA CZASZKI:
NOS: szeroki, bardzo krótki, zadarty, nozdrza szeroko otwarte i symetryczne, ukośnie skierowane do tyłu. Jednak ich położenie, jak i zadarty nos muszą umożliwiać swobodne oddychanie.
KUFA: bardzo krótka, szeroka, pokryta symetrycznymi, symetrycznie schodzącymi na fafle fałdami (stanowi 1/6 całkowitej długości głowy).
SZCZĘKI: szerokie, kwadratowe, potężne. Żuchwa tworzy łagodny łuk zachodzący przez szczękę górną. Przy zamkniętym pysku wysunięcie żuchwy jest limitowane przez wygięcie jej ramion.
ZĘBY: siekacze żuchwy w żadnym przypadku nie mogą być cofnięte w stosunku do siekaczy szczęki górnej, tworzą łuk i nie mogą wykazywać jakichkolwiek bocznych skrzywień. Przesunięcia łuków szczęk względem siebie nie można ściśle określić. Konieczne jest, aby warga górna stykała się z dolną w taki sposób, by całkowicie przykrywać zęby.
FAFLE: grube, nieco luźne i czarne. Warga górna styka się z dolną na środku jej długości i zakrywa całkowicie zęby, które nie mogą być widoczne. Górna warga oglądana z profilu jest opadająca i zaokrąglona. Język nigdy nie może być widoczny.
POLICZKI: mięśnie policzkowe dobrze rozwinięte, ale nie wypukłe.
OCZY: o żywym wyrazie, osadzone nisko, daleko od nosa, a szczególnie od uszu, ciemne, dość duże, wyraźnie okrągłe, nieco wypukłe, bez jakiegokolwiek widocznego śladu bieli, kiedy zwierzę patrzy wprost. Brzegi powiek bezwzględnie czarne.
USZY: średniej wielkości, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcu. Osadzone wysoko na głowie, lecz niezbyt blisko jedno drugiego i noszone prosto. Małżowina uszna skierowana do przodu, tak że widać wnętrze ucha. Skóra gładka i miękka w dotyku.

SZYJA:
Krótka, lekko zakrzywiona, bez wiszącego podgardla.

TUŁÓW:
LINIA GRZBIETU: wznosi się łagodnie ku górze aż do osiągnięcia lędźwi, by następnie opaść szybko w kierunku ogona. Tę najbardziej pożądaną linię warunkuje krótki odcinek krzyżowy.
GRZBIET: szeroki i muskularny.
KRZYŻ: krótki i szeroki.
ZAD: ścięty.
KLATKA PIERSIOWA: cylindryczna i głęboka. Boki klatki beczkowate, bardzo zaokrąglone.
PIERŚ: szeroka.
BRZUCH I BOKI: podciągnięte, ale nie podkasane.
OGON: krótki, osadzony nisko na zadzie, przyklejony do pośladków, gruby u nasady, zawęźlony lub naturalnie złamany i zwężający się ku końcowi. Nawet w akcji musi pozostawać poniżej linii poziomej wyznaczonej przez nasadę ogona. Ogon dłuższy (nie przekraczający końca stawu skokowego), złamany i cienki jest dopuszczalny, ale nie pożądany.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ustawienie widziane z profilu i z przodu proste.
ŁOPATKA I RAMIONA: krótkie, grube i okazale muskularne. Ramię krótkie, łokieć ściśle przylegający do tułowia.
PRZEDRAMIĘ: krótkie, dobrze zaznaczone, proste i muskularne.
NADGARSTEK I ŚRÓDRĘCZE: solidne i krótkie.
ŁAPY: okrągłe, małe, zwane "kocimi", dobrze przylegające do podłoża, lekko skręcone na zewnątrz. Palce dobrze zwarte, pazury krótkie, grube i wyraźnie oddzielone. Poduszeczki twarde, grube i czarne. U osobników pręgowanych pazury powinny być czarne. U łaciatych i płowych pożądane ciemne, tolerowane jasne.

KOŃCZYNY TYLNE:
Mocne i muskularne, nieco dłuższe od przednich, przez co zad jest nieco uniesiony. Postawa nóg pionowa z profilu i tyłu.
UDO: muskularne, lecz niezbyt zaokrąglone.
STAW SKOKOWY: nisko zlokalizowany o niezbyt ostrym kącie ani nazbyt stromy.
ŚRÓDSTOPIE: silne i krótkie, buldog francuski rodzi się bez wilczych pazurów.
ŁAPA: dobrze zwarta.
CHÓD: swobodny, naturalny, kończyny przemieszczają się równolegle do linii środkowej ciała.

SZATA:
WŁOS: sierść krótka, gęsta, błyszcząca i gładka.
MAŚĆ: jednolita barwa płowa, pręgowana lub nie, znaczenia w niewielkiej ilości, płowy pręgowany lub nie, ze średnią lub przeważającą ilością znaczeń. Wszystkie odcienie koloru płowego są dopuszczalne, od czerwieni do kawy z mlekiem. Psy całkowicie białe są klasyfikowane jako "płowy pręgowany z dominującą ilością znaczeń". Jeżeli pies posiada bardzo ciemne nos i oczy, otoczone ciemnymi powiekami, to niewielkie braki w pigmentacji pyska mogą być wyjątkowo tolerowane u bardzo ładnych okazów.

WZROST I WAGA:
Nie mniejsza niż 8 i nie większa niż 14 kilogramów, proporcjonalnie zbudowany buldog mieści się w tym przedziale wagowym.

WADY:
Każde odchylenie od powyższego opisu musi być uznane jako wada w stopniu zależnym od jej istoty:
- nos wąski lub ściśnięty z chronicznie charczącym oddechem;
- nie schodzące się wargi;
- jasne oczy;
- podgardle;
- odstające łokcie;
- staw skokowy stromy lub poddany do przodu;
- ogon wzniesiony, zbyt długi lub nienormalnie krótki;
- szata cętkowana;
- włos nazbyt długi;
- odbarwienie warg;
- nieprawidłowy chód.

WADY POWAŻNE:
- widoczne siekacze przy zamkniętym pysku;
- ukazujący się język przy zamkniętym pysku;
- pies "grający na bębnie" (sztywny ruch przednich kończyn);
- miejsca pozbawione pigmentu na głowie płowych osobników;
- nadmierna lub niedostateczna waga.

WADY ELIMINUJĄCE:
- oczy niejednakowego koloru;
- nos o barwie innej niż czarna;
- zajęcza warga;
- pies, którego żuchwa układa się za szczęką górną;
- stale widoczne zęby przy zamkniętym pysku;
- uszy nie noszone prosto;
- okaleczenia uszu, ogona lub tylnych kończyn;
- ostrogi (wilcze pazury)
- szata koloru czarnego, podpalana, myszata, kasztanowata;
- brak ogona.

UWAGA:
Samce muszą mieć oba jądra całkowicie opuszczone do moszny, wyraźnie w niej widoczne.